Toen jij die woorden tegen me zei wist ik het zeker: het is voorbij.
De liefdeskaars die voor ons brandde, die heb jij uitgedoofd.
En ik vraag me nog altijd af waarom ik toch zolang in deze liefde heb geloofd.
Want ik sta nu met twee lege handen, niemand om me heen.
Ik sta met twee lege handen. ja, ik voel me echt alleen.
Ik zie ons nog lopen, zij aan zij en hand in hand.
Die lange avonduren toen we samen liepen op het strand.
Jouw hoofd lief op mijn schouder.
Ik mis de warmte van jouw lichaam, het voelt zo koud nu om me heen.
Want ik sta met twee lege handen, niemand om me heen.
Ik sta met twee lege handen en voel alleen maar kou en stilte om me heen.
Vaak denk ik nog terug aan die tijd van toen.
Ons eerste afspraakje en de eerste zoen.
In het begin nog heel erg close, maar we groeiden uit elkaar.
Leefden meer ons eigen leven, voor elkaar hadden we steeds minder tijd.
En langzaam, ja langzaam, raakte ik je kwijt.
Nu sta ik met twee lege handen, niemand om me heen.
Alleen de kou, de stilte en de leegte.
Ja, ik voel me echt alleen.
En zelfs nu nog, vele jaren later, vraag ik mezelf nog af
of ik ooit nog iemand vind die mij de liefde geeft die jij me ooit eens gaf.
Iemand van wie ik weer kan houden, waaraan ik me kan warmen elke dag.
Ja, wie oh wie geeft mij weer de liefde?
De liefde voor mijn twee lege handen?
©Pancho v/d Post